دوست خوب هم نعمت بزرگی است.
احساس عجز نباید آنقدری انسان را پر بکند که انسان از کارهایش بماند.
نوشتم که بعضی وقت ها عاجز میشم.
دوستم برایم نوشت:
علیکم السلام
مشکل این است که ما تواضع را با عجز اشتباه گرفته ایم
می خواهیم تواضع داشته باشیم
اشتباهاً احساس عجز می کنیم!
چرا که از ان توانایی های خودی استفاده نمی کنیم!
تواضع این است که در عین تلاش و در عین کار کشیدن از توانایی هایمان
بی توقع و سر به زیر باشیم و نهایت تلاشمان را هم بکنیم!
راه حل این است
در دل خودمان توانایی های خودمان را بشناسیم
بگوییم برای اخرت چه می خواهیم!
بدانیم هرچه بیشتر خدارا داشته باشیم موفق تر هستیم!
هرکه با خدا بود اخوی
در این دنیا واخرتش برنده میشود و به تعالی می رسد و هرکه بی خدا بود در
این دنیا شاید مقدار کمی پیروزی نسیبش باشد اما در اخرت به تعالی نمی رسد
پس توانایی های خودمان را بشناسیم
و در عین تواضع در دل خودمان بدانیم چند چندیم اخوی!
اینکه انسان احساس عجز و ناتوانی کند
یعنی چشمانش را میخواهد ببندد روی ان چیزهایی که خداوند به او عنایت کرده است!!
الآن در همین حالا شما به خودت یک نگاه کن
قلب تو میزند
کلیه هایت کار میکنند
بدون انکه خودت بخواهی اینها دارند کار میکنند و این توجه و عنایت خداست!
ایا میتوانی شما گردش خونت را برعکس کنی اخوی؟ خیر
بنابراین ما این را نمیبینیم و عنایات خداوند را حس نمی کنیم پس اگر بدانیم
خداوند هر لحظه دارد به ما توجه میکند و این را وجدان کنیم ان شاالله
و بر شناسایی توانایی ها و تلاش در راستای ان بنا بگذاریم
ان شاالله تعالی شکر نعمت را به خوبی بجای اورده
و خداوند در این بابت از ما راضی می شود!
یک وقت نشود مثل ان کسی باشیم که مادرش برایش جوراب خریده
راه میرود میگوید من احساس میکنم که یک جوراب ندارم!
من جوراب ندارم!
یعنی ان جوراب را نمی بیند !!!
اینجا مادر ازرده نمیشود؟قطعا که میشود!
اما اگر ان فرزند از ان جوراب استفاده بکند و تمیز نگه داری اش کند اخوی
مادر هم خوشحال و خوشحال تر می شود و هرچه بهتر استفاده کند ، مادر راضی تر است!
ان شاالله ما به همین اندازه ی کم
از نعمات خداوند استفاده کرده و قدر نعمت را بدانیم!
چرا که قدر هر چیز وقتی دانسته می شود که انرا از دست بدهیم!
خدانکند
